Po Ziemi Obiecanej

Niedziela, 23 marca 2014 · dodano: 25.03.2014 | Komentarze 5

Wsiąść do pociągu © Tymoteuszka

Ta niedziela miała nie tak wyglądać jak wyglądała.
Przepraszam wszystkich pokrzywdzonych.

Przepraszam za nadzieję na spotkanie po roku czasu nie widzenia się, beznadziejnie to wyszło.
Przepraszam za współtowarzysza za marudzenie i ciągłe zmienianie a to humoru, a to kierunku jazdy, a to moich kaprysów.
Głupi dzień, głupi humor, a może niehumor spowodowany brakiem spotkania z Kimś - to moja wina i z powodu okrutnej pogody jaką mieliśmy przez prawie cały czas trwania tejże wycieczki.
Ogólnie rzecz biorąc PRZEPRASZAM za niedyspozycję.

Na Dworcu czeka na mnie niespodzianka.
To znaczy byłam do końca przekonana, że do Ziemi Obiecanej, czyli do miasta Łodzi wybieram się pociągiem sama.
Okazało się, że czeka na mnie współtowarzysz Jerzy.
Poświęcił się i wybrał przejażdżkę pociągiem w nieznane, a może pociągami....zamiast spędzić niedzielę ze swoją żoną.

Z okien pociągu dostrzegamy kropelki, krople deszczu.
Im bliżej celu, tym są bardziej wyraziste.
Cóż, może wystartuje na miss mokrego podkoszulka?
Po drodze Jerzy dowiaduje się, że nie jestem przygotowana do zajęć, tzn. nie mam konkretnego celu, jaki chciałabym zobaczyć.
Poza cerkwiami i synagogami w centrum.....nie mam pomysłu na zwiedzanie Łodzi.
Z powrotem mamy w planie powrót na dwóch kołach, czy się uda?

Tymczasem wysiadamy na Dworcu Kaliskim.

Krople deszczu, szarość nad głowami bardzo mnie dołuje.
Grzywa, dopiero co ścięta mnie denerwuje, zasłania mi jedno oko i tym samym nie widzę nic. Co chwilę nią trzepę na boki niczym koniu, nie pomaga. Denerwuje.
Z mapy nic nie wyczytuje, gdzie, w którym kierunku? Dobrze, że współtowarzysz wie w którym kierunku jechać. Dziękuje.
Po drodze opowiada, pokazuje.
Pierwszym punkt kontrolny to cerkiew św. Aleksandra Newskiego stojąca w samym centrum Łodzi.
Pisałam, że po Łodzi jeździ się paskudnie?


Sobór św. Aleksandra Newskiego w Łodzi © Tymoteuszka


W 1948 cerkiew w Łodzi uzyskała rangę soboru, zostając równocześnie katedrą diecezji łódzko-poznańskiej © Tymoteuszka


Cerkiew została zbudowana w stylu rosyjsko-bizantyjskim na planie ośmiokąta © Tymoteuszka

Wejść do jej wnętrza się nie udaje, nabożeństwo jeszcze trochę potrwa, szkoda.


Jest przeznaczona dla ok. 850 osób © Tymoteuszka

Na mapie odnajduję jeszcze jedną cerkiew, położoną niedaleko od tej pierwszej.
Kierujemy się teraz w jej stronę.


Cerkiew św. Olgi w Łodzi © Tymoteuszka


Świątynia znajduje się się przy ulicy Grzegorza Piramowicza 12 w Łodzi © Tymoteuszka

Kierujemy się nieco na północ, aby osiągnąć nasz wspólny cel, cmentarz żydowski.
Przez Stary Rynek, koło kościoła Wniebowzięcia NMP.


Kościół Wniebowzięcia NMP w Łodzi © Tymoteuszka

Wprost na cmentarz wjeżdżam jak zmokła kura.
Tutaj odechciewa mi się mojego kochanego pedałowania.
Oprócz deszczu przyczynił się także dokuczliwy wiatr.


Na Ziemi Obiecanej w krainie deszczowców © Tymoteuszka



Dom Przedpogrzebowy na terenie cmentarza żydowskiego w Łodzi © Tymoteuszka

Na terenie cmentarza obowiązuje bilet zakupiony tuż po przekroczeniu bramy.


Wnętrze Domu Przedpogrzebowego © Tymoteuszka


Mur okalający cmentarz żydowski w Łodzi © Tymoteuszka


Na terenie cmentarza © Tymoteuszka

Teren cmentarza jest ogromny, wszystko na nim zachwyca.
Skupiam się na tym okropnym deszczu, a nie na tym co potrzeba.
Wkurzam się sama na siebie.
To nie tak miało to wszystko wyglądać.
Eh.


Mauzoleum Izraela Poznańskiego © Tymoteuszka


Grób rodzinny Jarocińskich © Tymoteuszka

Podczas tego spaceru oznajmiam Jerzemu, że nie mam ochoty wracać 50 km do domu pośród spadających miliona kropel deszczu.
Mina Jego mówi sama za siebie.
Pada pomysł, aby dojechać na dwóch kołach do Dworca na Widzewie i też tak robimy.
Na dworcu okazuje się, że najbliższy pociąg zawiezie nas do Koluszek i tam jedziemy.


Macewy © Tymoteuszka


Na terenie cmentarza żydowskiego © Tymoteuszka


Na cmentarzu żydowskim w Łodzi © Tymoteuszka

W Koluszkach decydujemy się na rowerowy dojazd do domów.


Kościół pw. Niepokalanego Poczęcia NMP w Koluszkach © Tymoteuszka


Mus to mus © Tymoteuszka

W Koluszkach deszczu nie ma.
To dobry znak.
Deszcz pojawia się dopiero w Łazisku, jakieś 5 kilometry od domu.


Przed bramą Fabryki Przyczep w Niewiadowie © Tymoteuszka


Na drugą stronę © Tymoteuszka

Po drodze do domu, spostrzegam z głównej drogi jak na polu śmigają bociany.
Jedziemy w pole.
Były aż trzy!!  :)


Pierwsze bociany wiosny 2014 © Tymoteuszka


Kolorowy ganek © Tymoteuszka

Podróż rowerem po Łodzi pełnej deszczu wcale mnie nie zachwyciła, gdyż mało widziałam.
Cmentarz żydowski zachwycił - dzięki. Być może odwiedzę go jeszcze raz, bardziej dokładnie i w bardziej przyjaznej aurze ;)

W poszukiwaniu bunkrów

Niedziela, 23 lutego 2014 · dodano: 03.03.2014 | Komentarze 5

Witam po dłuuuugiej przerwie.
Wybaczcie, ale wpis bez komentarza.
Wycieczka udana, w miłym towarzystwie. Dziękuje.

Niedziela. Inna niż wcześniejsze. Dziś mam okazję wyjechać Bocianem w teren. Zapomniałam jak już się kręci.
Myślę, że nie polegnę po drodze.
Umawiam się z Jerzym, moim tomaszowskim kompanem wycieczek rowerowych. 
Naszym celem będą dziś bunkry we wsi Skrzynki, a może raczej ruiny.
Nie tak dawno obiło mi się o uszy, że takie istnieją w Skrzynkach.
Tylko w którym miejscu?
To będzie dla nas wielka zagadka.
Okazuję się, że Jerzy zaczerpnął informację od kolegi nt. ich lokalizacji.
Jedziemy przez Łazisko, Zaborów do Skrzynek.
W Skrzynkach za linią kolejową skręcamy w prawo, do lasu.
A miało nie być dziś terenu, chciałam nie utytłać czyściutkiego Bociana.
Nie udało się.
Ale za to udało się odszukać ruiny bunkrów.
Teren ogromny, podmokły, natomiast same bunkry robią na mnie wrażenie.
Jestem w szoku, gdyż nigdzie się nie spotkałam z informacją nt. tych bunkrów, natomiast o bunkrach w Konewce i w Jeleniu można wszędzie uzyskać informację.

Kompleks bunkrów w Skrzynkach to 4 bunkry typu 102V  i sześć baraków kwatery Askania Mitte III zbudowanych 1940 r. przez Niemców, w których miały zostać zakwaterowane jednostki zabezpieczenia kwatery i sztab roboczy OKH. Podobno testowano na nich wyroby z pobliskich zakładów w Niewiadowie. Zresztą lokalizację tych schronów można wiązać właśnie z pobliską fabryką amunicji, stacją przeładunkową w Zaosiu i odległymi o kilkanaście kilometrów składami materiałów wojennych w Regnach.
Powyższa informacja zaczerpnięta jest ze strony tomaszowskiej grupy Cento Maniaków http://simi.tm44.pl/cento/2/index.htm



W lesie koło wsi skrzynki © Tymoteuszka


Ten widok robi wrażenie © Tymoteuszka


Zaraz spadnie mi coś na głowę? © Tymoteuszka


Do dziś można tu obejrzeć ruiny czterech schronów wysadzonych już po wojnie © Tymoteuszka

Dzięki namowie Jerzego wchodzę do stojącego w całości bunkra, a tam stalaktyty.



Tu, gdzie stoją ruiny bunkrów z 1940 r © Tymoteuszka


Uwielbiam takie światłości :) © Tymoteuszka


Teraz nie żałuje wejścia do środka :) © Tymoteuszka



Detal © Tymoteuszka


Wśród bunkrów znaleźliśmy lodowiec © Tymoteuszka


Wielka ściana © Tymoteuszka


Na drugą stronę? © Tymoteuszka


Hop do wody © Tymoteuszka


Bunkier prawie w całości © Tymoteuszka

i żelazny strop


Wnętrze tegoż bunkra © Tymoteuszka

Wracając do domu wpadamy do Ujazdu, później Niewiadowa, a tam: 


W Niewiadowie © Tymoteuszka


Na cmentarzu w Ujeździe © Tymoteuszka
,

Bocian z motylkami © Tymoteuszka

Na bujanym moście :)

Niedziela, 27 października 2013 · dodano: 28.10.2013 | Komentarze 5

Wczorajsza wycieczka poza miasto miała być tą ostatnią w tym roku.
Tak się nie stało, dziś Bocian wyjechał ponownie z garażu.

To miała być krótka przejażdżka w koło kominów. Bez celu.
Ale nieco później pojawił się cel :)

Złota polska jesień © Tymoteuszka

Najpierw zajeżdżam do siłowni na polanie leśnej przy Nadleśnictwie Spała, by poćwiczyć mięśnie brzucha i rąk, bo te są w opłakanym stanie.

Później zawijam kiecę i lecę na...

Na drewnianym mostku na Gaci Spalskiej © Tymoteuszka

Nieco dalej spotykam całkiem przypadkowo zagubione dwie owieczki rowerowe ;)
Zgadujemy się i prowadzę je do samego Inowłodza, gdzie chcą ujrzeć źródło usytuowane tuż przy Pilicy. Będę przy nim po raz drugi, zatem nie wiem czy trafimy?

Uffff, Jesteśmy prawie na miejscu.

Niczym Jura ;) © Tymoteuszka

Ze źródła wprost do Pilicy © Tymoteuszka

Mimo napięcia czasowego postanawiam z kompanami wycieczki dotrzeć jeszcze w jedno miejsce, a jest nim most bujany na terenie Chrześcijańskiego Centrum Fundacji Proem w Zakościelu.

Most bujany w Ośrodku Chrześcijańskim w Zakościelu © Tymoteuszka

Hop na drugą stronę © Tymoteuszka

Widok z bujanego mostu na część rekreacyjną Ośrodka © Tymoteuszka

Drewniana willa na terenie Ośrodka Chrześcijańskiego w Zakościelu © Tymoteuszka

Drewniana willa od frontu © Tymoteuszka

Wąwóz i Delta Luciąży

Niedziela, 6 października 2013 · dodano: 08.10.2013 | Komentarze 2

Po przerwie, po długiej przerwie, wreszcie tutaj wpadłam, wreszcie pokręciłam.
Przez te dni nieobecności mojej tutaj, dużo się działo.
Były chwile odpoczynku, śmiechu, chwile nabierania głębokiego oddechu, delektowania się świeżym, morskim powietrzem. Chodzenie z mamą na plażowe spacery :) i tym samym udoskonalanie jej chodu.
Były też chwile takie, których nie chcielibyśmy przeżywać.
Chwile smutku i płaczu. Bo na kogoś był ten czas, czas odejścia. Do tej pory nie mogę uwierzyć w to, co się stało.

Nadal się dzieje...

A tymczasem, nastała ta niedziela, październikowa, rowerowa niedziela, czy ostatnia w tym miesiącu?

Wybieram się na rowerową przejażdżkę z Towarzyszem Jerzym.
Byle gdzie.

Mijamy Wiaderno, Młoszów, Golesze, w Lubiaszowie decyduje się na pokazanie Jerzemu cmentarza ewangelickiego (jestem tutaj po raz drugi).

Jedna z płyt na cmentarzu ewangelickim w Lubiaszowie © Tymoteuszka

Stąd zielonym szlakiem rowerowym przez Rezerwat Lubiaszów docieramy do Barkowic Mokrych, skąd roztaczają się piękne widoki na Zalew Sulejowski. Byłam w tym miejscu nie jeden raz, ale nigdy nie zainteresował mnie napis na mapie: //wąwóz//. Dzisiaj jest inaczej. Szukamy go po prawej stronie drogi asfaltowej, ale po drodze dowiadujemy się, że ta część wąwozu jest bardzo zarośnięta, lepiej udać się do drugiej części, znajdującej się po lewej stronie drogi.

Jeden z punktów widokowych koło Zalewu Sulejowskiego © Tymoteuszka

Więc nieco się cofamy, wjeżdżamy pod górę i zaraz skręcamy w polną ścieżkę prowadzącą do kilku gospodarstw.
Tam też, koło płotu jednego z nich jest strome zejście do niego.
Widząc zejście paniczny strach mnie ogarnia. Nie schodzę.

Strach w oczach © Tymoteuszka

Tymczasem Jerzy schodzi i fotografuje.

W wąwozie koło Zalewu Sulejowskiego © Tymoteuszka

Ta część wąwozu rozciąga się aż po brzegi Zalewu © Tymoteuszka

Im dalej, tym bardziej jest on zarośnięty © Tymoteuszka

Zdjęcia wąwozu są autorstwa współtowarzysza wycieczki © Tymoteuszka

Co dalej?
Niedaleko wąwozu znajduje się schron we wsi Nowa Wieś.
Dlatego też mam ochotę tam pojechać i go odnaleźć.
Jednak Jerzy ma inny pomysł, nie wiem jeszcze jaki.
A jednak, wreszcie zobaczę Deltę Luciąży.

W tamtym roku wybrałam się tam z koleżanką z Piotrkowa, ale niestety nie udało nam się dojechać do celu, gdyż zatrzymało nas błotko po drodze :)

Dziś jest inaczej.

Kładkami w Delcie Luciąży © Tymoteuszka

Czuję sie tutaj jakbym była nad Jeziorem Wigry © Tymoteuszka

Tylko, że kładka w wydaniu Suwalszczyzny wygląda tak:

jedna z kładek na Cichomowiźnie © Tymoteuszka

A tak w wydaniu Sulejowskim:

Kolejna kładka © Tymoteuszka

Pani jesień w krasie © Tymoteuszka

Ścieżką docieramy do Sulejowa.

Ruiny pieca wapiennego © Tymoteuszka

Sulejowski most na Pilicy w remoncie © Tymoteuszka

Herb Sulejowa © Tymoteuszka

Skwer zatopiony kolorami © Tymoteuszka

Z Sulejowa w drogę powrotną do Tomaszowa udajemy się szosą przez Błogie Szlacheckie.

Kościół w Błogich Szlacheckich z 1785-89r © Tymoteuszka

W tej miejscowości, w tym kościele © Tymoteuszka

Tutaj też robimy popas, byśmy nie osłabli po drodze.

Dziękuję współtowarzyszowi za wspólne rowerowanie i ukazanie tego, czego jeszcze moje oczy nie widziały.

Do Rezerwatu Lubiaszów, czyli "Ktokolwiek widział....ktokolwiek wie...."

Sobota, 6 lipca 2013 · dodano: 08.07.2013 | Komentarze 4

Prosto po pracy udaję się w kierunku Rezerwatu Lubiaszów.
Co prawda byłam tam nieraz, przejeżdżałam szlakiem zielonym rowerowym, ale było to dość dawno temu, dziś chciałam sobie odświeżyć pamięć.

Zatem kieruję się na Wiaderno i dalej na Golesze.
W Lubiaszowie zerkam na mapę - na końcu wsi znajduje się cmentarz ewangelicki, który koniecznie chce zobaczyć.

Gdyby nie ten dach...ale i tak jesteś piękna © Tymoteuszka

Dotarcie do cmentarza nie stwarza mi wiele problemów, choć ukryty jest w lesie, prowadzi do niego leśna ścieżynka usiana krzakami, chwastami i przeróżną roślinnością kłującą ;)

Na terenie cmentarza ewangelickiego w Lubiaszowie © Tymoteuszka

Nagrobki nieco zniszczone © Tymoteuszka

Na moją osobę jest zorganizowany nalot wściekłych i głodnych komarów.
Nie dziwie się, weszłam w ich teren.
Nie mogę się odgonić.
Z trudnością pstrykam zdjęcia, niewyraźne, ponieważ muszę się non stop odganiać od tych małych potworów.

Cmentarz znajduję się na końcu wsi, w lesie, gdzie komary nie dają spokoju © Tymoteuszka

Dlatego zdjęcia są nieprecyzyjnie zrobione © Tymoteuszka

Pora na powrót.

W ogrodzeniu była sobie taka oto kapliczka z Frasobliwym © Tymoteuszka

Wyrazisty kolor kwiatów © Tymoteuszka

Po drodze pora odwiedzić Rezerwat Lubiaszów.

Na skraju Rezerwatu Lubiaszów © Tymoteuszka

Tablica ku czci © Tymoteuszka

Przez Rezerwat Lubiaszów prowadzi szlak rowerowy wokół Zalewu Sulejowskiego © Tymoteuszka

Tablica info, nieco niewyraźna, otulona zielenią © Tymoteuszka

W Rezerwacie Lubiaszów atakują mnie komary, tu też gubię Grześka...:( © Tymoteuszka

Później zauważam, że zgubiłam Grześka wcześniej zakupionego w sklepie, eh, pewnie leży na ścieżce gdzieś w Rezerwacie.
Ktokolwiek widział ktokolwiek wie....
o zaginionym Grześku....
uczciwego znalazcę czeka nagroda....

Polski kaktus ;) © Tymoteuszka

Przekraczam główną drogę Koło- Tomaszów i podążam na koniec wsi, by zacząć ponownie przygodę na ścieżce leśnej, i dalej polnej, a tym samym szlakiem czerwonym i czarnym dojechać do Żarnowicy i dalej do Wolborza.

Chata cioci Jadzi :) © Tymoteuszka

Gospodarstwo agro na drugim końcu wsi Lubiaszów © Tymoteuszka

Polną, nieznaną drogą w kierunku Żarnowicy © Tymoteuszka

Odcinek szlaku rowerowego Żarnowica - Wolbórz należy do lekko ekstremalnych, piaszczystych.

Czarnym i czerwonym szlakiem rowerowym - zagrzebana zostaję w piachu © Tymoteuszka

Dotarłam do miasta Wolborza.

Uwielbiam takie widoki, uwielbiam to miasto...za ciszę, za spokój, za zieleń © Tymoteuszka

Zatrzymuję się tylko przy straży pożarnej, po drodze mijam parę młodych jadących do kościoła na bryczce. Później gnam Łódzką Magistralą Rowerową w kierunku Ujazdu gdzie na wysokości znaku [Chorzęcin] skręcam w prawo i później na Tomaszów.
Na Magistrali staję i odbieram telefon, w czasie rozmowy zauważam jednego rowerzystę koło mnie, drugi powoli dojeżdża. Widzimy się po raz pierwszy. Jadą z Bronisławowa do domu, do Niewiadowa. Jedziemy krótki odcinek, gdyż skręcam na Chorzęcin, oni jadą prosto.
Zdziwieni są, że tak szybko jeżdżę ;) i jeszcze z mapą na kierownicy i z aparatem na plecach...
hahaha

P.S. Mówcie do mnie łysa :) Byłam u fryzjera, oczywiście, że rowerem, ściął mi wszystko co miałam na głowie.

na Pastwiska

Niedziela, 23 czerwca 2013 · dodano: 25.06.2013 | Komentarze 1

Ta niedziela nie należała do typowo rowerowych.
Są ważniejsze sprawy w życiu, nie samym rowerem człowiek żyje.

Tym razem wybieram się na Pastwiska znajdujące się koło Unewla.
Kierunek Sławno.

Na Pastwiskach © Tymoteuszka

Na polanie © Tymoteuszka

Żółtek © Tymoteuszka

Tę pszczółkę © Tymoteuszka

...którą tu widzicie © Tymoteuszka

Pastwiska koło Unewela © Tymoteuszka

Na Pastwiskach jest zielono © Tymoteuszka

Powrotny plan przez lasy, nieznanymi ścieżkami zepsuły nadciągające nieciekawe chmury, oraz słyszane gdzieś w oddali pomruki nadchodzącej burzy.

Wracam najszybszą możliwą szosą.
Przed Smardzewicami jednak zmieniam plany i zapuszczam się w polne.

Pora się przeprawić polną ścieżką © Tymoteuszka

Mając mapę przed oczyma, widzę wszystko, więc jadę w dotąd mi nieznane zakątki wioski.

Leśny Zakątek gdzieś na końcu wsi © Tymoteuszka

Chata pana Janka ze Smarzdewic © Tymoteuszka

W Smardzewicach znudziła mi się jazda główną ulicą, więc skręcam w ulicę bodajże wschodnią?, jest to nowa ulica, polna, im dalej tym w gorszym stanie. No nic, gdzieś dojadę. Mapa wskazuje na dużą piaskownicę ;)
Nie jechałam tędy.
Żałuje że nie wzięłam kasku na głowę.
Błoto, ślisko, urwisko, buty ślizgają mi się na pedałach niczym na lodzie.....

Po ścieżce nad urwiskiem dawnej piaskowni Tymoteuszka mknie © Tymoteuszka

Ale po mojej prawej stronie rozciągają się niesamowite widoki w dole...
Kilka kroków w prawo i spadam....
Jakby sobie tak teraz założyć spadochron i polecieć?
To byłoby to.

Dawna piaskownia w tle © Tymoteuszka

Zespół klasztorny franciszkanów i sanktuarium św. Anny z innej strony © Tymoteuszka

Niczym maki na Monte Casino © Tymoteuszka

Przez Rezerwat wracam do domu.

Uwielbiam takie prześwity © Tymoteuszka

Na szczęście burza mnie dziś nie dosięgnęła.

Za to wczoraj widziałam jak rwąca rzeka płynęła moją ulicą, ze studzienki się przelewało (od zawsze z resztą - budowniczy dróg, kanalizacji!!! - ZA MAŁĄ MAMY PRZEPUSTOWOŚĆ RUR!!!) zróbcie coś z tym!!!, podwórko pływało, było nieciekawie. Zdjęcia w wiadomościach, na necie mówią same za siebie.

na Wyżynę Przedborską

Niedziela, 16 czerwca 2013 · dodano: 17.06.2013 | Komentarze 4

Plany planami.

Życie swoje.
Kiedy ja się oduczę planować?

Ostatnio bardzo mało i krótko spędzam czas na siodle.
Cóż poradzić.
Wydawałoby się, że skoro jest coraz lepiej to i czasu powinno być więcej, pracy mniej, obowiązków mniej - guzik prawda. Pracy i obowiązków przybywa, teraz trzeba być bardziej czujnym i mieć oczy w około głowy.

Wyszło dziś jak wyszło.
W nocy budzę się kilka razy, gdyż mam nocny dyżur..., gdy wstaję krótko po 5.00, postanawiam już się nie kłaść, tylko planować trasę na dzisiejsze przedpołudnie, gdyż czasu na wycieczkę mam do ok. 13.00, ubieram się, jem śniadanie, pakuję i w drogę.
O 6.45 jestem już na siodełku.
Dziś kieruję się na południe, w stronę Przedborza, za Sulejów.
Postanawiam odwiedzić nowe miejsca, których jeszcze nie widziałam.

W Szarbsku odwiedzę dwór z XXw., w Skotnikach drewniany kościółek, oraz w Tarasce mini skansen.

Z Tomaszowa kieruję się najpierw na: Smardzewice - Zajączków - Mniszków - Jaksonek - Dębowa Góra - Kamocka Wola - Kawęczyn - Szarbsko - Stara - Nowy Reczków - Skotniki.
Z powrotem nieco inną drogą, bo przez Wójcin.

Granica Sulejowskiego Parku Krajobrazowego © Tymoteuszka

Z rana jest całkiem przyjemnie, choć po 10 km zdejmuję rękawki i nogawki, trochę już mnie przypieka.

Po drodze nie zatrzymuje się nigdzie, nie fotografuję, gdyż mam mieszane uczucia czy zdążę na czas do domu.
Podziwiam pagórkowatą krainę z wysokości siodełka.
Jest pięknie.
Tu góra, tam góra, zjazd, podjazd, mam co robić, przerzutki zmieniam jak szalona :)

[img title="Czarny Bocian w swoim żywiole" width="484" height="324" />

W tej gminie mnie jeszcze nie było © Tymoteuszka

W ten sposób dojeżdżam do pierwszej atrakcji wycieczki.
Szarbsko wita.
Wieś, całkiem przytulna, z licznymi drewnianymi domkami :), leży nie opodal Pilicy, gdzie biegnie kajakowy szlak, liczne znaki zachęcają do takiej formy odpoczynku, a dziś pogoda idealna na spływ :)

Dwór w Szarbsku obecnie w prywatnych rękach © Tymoteuszka

Ogrodzenie, a zarazem teren prywatny, na którym znajduję się ów dwór nie zachęca do robienia zdjęć, lecz Tymoteuszka ryzykuje i foci.
Nikt się nie doczepił, gdyż robię to w bardzo szybkim tempie.

Dwór z początku XX w., otoczony parkiem © Tymoteuszka

Wracam do skrzyżowania we wsi i przejeżdżam przez strumyk.
W ten sposób dojadę do drogi głównej w innym miejscu.

Strumyk we wsi Szarbsko © Tymoteuszka

Kapliczka © Tymoteuszka

Droga do Skotnik trochę mi się dłuży, nie powiem, na szczęście pojawia się znak we wsi Stara (Skotniki = 4km), ufff, spuszczam powietrze i pedałuję dalej.

Liczne podjazdy sprawiają, że nie osiągam Bóg wie jakiej prędkości.
Co jak co, ale jazda po pofałdowanym terenie nie jest moją mocną stroną.
Parę kilometrów na wschód i już bym była w województwie mazowieckim, jednak nie dzisiaj.

Skotniki witają © Tymoteuszka

W centrum wsi zaskakuje mnie pozytywnie duży, zadbany ryneczek, za którym mieści się oto ten kościółek.

Drewniany kościólek w Skotnikach © Tymoteuszka

Późnogotycki kościółek z 1528 roku © Tymoteuszka

Pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny © Tymoteuszka

Zbudowany z drewna modrzewiowego i kryty gontem © Tymoteuszka

Obok na placu stoi drewniana wieża © Tymoteuszka

Oraz min. popiersie Jana Pawła II © Tymoteuszka

Organy © Tymoteuszka

Wnętrze kościoła © Tymoteuszka

Nie zostaję tutaj dłużej, po obejrzeniu kościoła kieruję się w drogę powrotną, nie ma czasu.
Znów czeka mnie przeprawa przez teren pagórkowaty i trzeba trochę siły włożyć, aby odcinek przejechać.

Po drodze czuję jak odcina mi prąd.
Wody w bidonie coraz mniej, sklepy pozamykane, nie mam gdzie się zaopatrzyć.
Głowa coraz bardziej boli od słońca, mimo kasku na głowie.
Postanawiam na chwilkę zatrzymać się w cieniu, zjeść banana, może mi przejdzie?

Do Taraski dziś nie dojechałam, mini skansen odkładam na później.

Niestety. Jest coraz gorzej.
Siedzenie boli od siodełka.
A czynnego sklepu nadal brak.

Czyżbym napiła się dopiero w domu?
W Smardzewicach, 8 km od Tomaszowa znajduję otwarte sklepy, mogę wybierać, zaglądam do jednego, kupuję śnieżkę dla ochłody i Tymbarka, siedzę wcieniu i delektuję się zimnym lodem:
Obok mnie siedzą dwaj rowerzyści, patrzą na mapę z grą terenową Adventura Orient, czyżby jechali szukać punktów kontrolnych?

Za rogatkami Smardzewic wyprzedzam starszego pana na rowerze z torpedą w kole, obutego w różne torby na bagażnikach.
Dogania mnie na wysokości Kopalni Biała Góra.
Nieśmiało pyta czy daleko do Rezerwatu Niebieskie Źródła?
Mówię że nie, możemy tam wspólnie podjechać.
Jedziemy dalej przez las.
Mężczyzna jak się później okazuje, jedzie z Tuszyna, ma przejechane ok. 70 km, po obejrzeniu Niebieskich chce kierować się do domu.
Więc proponuję, że go odholuje do drogi wylotowej na Zawadę.
I tak jedziemy do okolic Jednostki Wojskowej, gdzie się rozstajemy.
Jechał bez mapy, więc chciałam mu dać, ten odmówił, cóż.
Życzyłam mu szerokiej drogi.
Ciekawe czy jeszcze coś ciekawego zwiedził po drodze?

Tym sposobem w domu ląduje krótko po 12.00

Na zielonych pastwiskach...

Niedziela, 2 czerwca 2013 · dodano: 03.06.2013 | Komentarze 5

Ostatnimi razy nie udawało mi się tutaj dojechać. Dziś jest ten moment, kiedy zaglądam do Rezerwatu Konewka, jest on częścią Spalskiego Parku Krajobrazowego.
Rezerwat ten jest usytuowany na północ od Spały, w pobliżu wsi o tej samej nazwie i Trasy turystycznej Bunkier w Konewce

Informacje na temat rezerwatu znajdziecie w poniższym linku.

Rezerwat Konewka

Nadpiliczne Parki Krajobrazowe

Trasa: Tomaszów - Glinnik - zielony/czarny szlak rowerowy - Spała - Ciebłowice Małe - czarny szlak rowerowy - Tomaszów

Ta jeszcze nie rozwinięta © Tymoteuszka

Tory na Glinniku © Tymoteuszka

Żółte pole © Tymoteuszka

Drewniana, nowa kapliczka na Glinniku © Tymoteuszka

Murowana kapliczka na tle drewnianego domu © Tymoteuszka

Już tylko zostało pogorzelisko © Tymoteuszka

Znajomy znak - Zespół Nadpilickich Parków Krajobrazowych © Tymoteuszka

Zaglądam na spalski cmentarz, na którym pochowany jest generał.

Tutaj został pochowany gen. Tadeusz Buk © Tymoteuszka

Po czym wyjeżdżam z niej, by udać się do Rezerwatu Konewka.
I tak jadę bardzo przyjemnym szlakiem rowerowym - zielonym i czarnym zarazem, pośród lasów spalskich.

Którędy do Rezerwatu Konewka? © Tymoteuszka

W Rezerwacie Konewka © Tymoteuszka

Rezerwat prawem chroniony © Tymoteuszka

Jest to Rezerwat leśny o powierzchni 100 ha © Tymoteuszka

Wracam do Spały, gdzie robi się tłoczno, nie dziwie się, Spała przyciąga turystów. Z roku na rok jest ich coraz więcej.
Wieś otoczona jest na około lasami, w najbliższej jej okolicy znajduje się mnóstwo atrakcji turystycznych. Ma do tego specyficzny klimat, urok i czar, charakterystyczną zabudowę. Nie można także zapomnieć o Centralnym Ośrodku Sportowym, do którego przybywają bardzo często min. polscy siatkarze, ale nie tylko. Spała przyciąga.

Jedno z licznych rozlewisk w Rezerwacie Gać Spalska © Tymoteuszka

Koło Rezerwatu Gać Spalska, na odcinku kilometra istnieje droga z kostki bazaltowej © Tymoteuszka

Nad stawem w Spale nad Gacią © Tymoteuszka

Niedaleko stąd złoty zamek, złoty krąg :) © Tymoteuszka

Pięknie kwitnące drzewka koło Domu Leśników w Spale © Tymoteuszka

Tłok, wiele samochodów, piesi, motocykliści, rolkarze, biegacze na ulicach Spały doprawiają mnie do szewskiej pasji, nie lubię tłoku, dlatego szybko stąd uciekam.

Nad stawem © Tymoteuszka

Nad rozlewiskiem © Tymoteuszka

Rosną wodne drzewa © Tymoteuszka

Ale nietylko © Tymoteuszka

Skręcam z szosy w teren i jadę czarnym szlakiem rowerowym do miasta.
A w okół mnie pola umajony i zielone :)

Wśród żółtych pól Czarny Bocian czuje się jak pszczoła w miodzie :) //na czarnym szlaku rowerowym// © Tymoteuszka

Na zielonych pastwiskach © Tymoteuszka

Żółte różaneczniki i nie tylko

Piątek, 17 maja 2013 · dodano: 18.05.2013 | Komentarze 2

Opis będzie po weekendzie z braku czasu.
Ale chyba w tej notatce komentarz jest zbędny, popatrzcie sami.

Piękności maleńkie © Tymoteuszka

Murowany krzyż w Cekanowie © Tymoteuszka

Tutaj pierwszy raz dopadły mnie komary © Tymoteuszka

Maleństwo © Tymoteuszka

Pięknie wyglądają i też tak samo pachną © Tymoteuszka

Jak w ogordzie © Tymoteuszka

Po drodze były też niebieskie © Tymoteuszka

I czerwone © Tymoteuszka

Wyjechałam tamtą drogą z lasu © Tymoteuszka

I teraz pędzę serwisówką prosto do miasta © Tymoteuszka

Widok na nie moje osiedle © Tymoteuszka

Udało mi się dzisiaj być w trzech Rezerwatach w ciągu jednej wycieczki.
Rezerwat Małecz z żółtymi różanecznikami na czele, Rezerwat Kruszewiec i Rezerwat Starodrzew Lubocheński.

oddać prowadzenie Bocianowi...

Wtorek, 14 maja 2013 · dodano: 15.05.2013 | Komentarze 2

Ruszam po 17.00

Na samym początku jadę w wiadome miejsce, w wiadomym celu.
Później miałam jechać do rezerwatów, najpierw Małecz, później Gać Spalska, a jeszcze później Spała.

Popatrzyłam na mapę, później na chmury, później na drogę....
I tak wszystko wydawało mi się bez sensu, że postanowiłam oddać prowadzenie Czarnemu Bocianowi.

Zaczęło się od pięknego ogrodu z pięknymi kwiatami.

W kolorowym ogrodzie © Tymoteuszka

Na kolorowym trawniku © Tymoteuszka

Później jedziemy ode wsi do wsi, szlakami i drogami dotąd niewidzianymi.
A tu nagle wyłania się ona:

Kolorowa chatka na końcu wsi © Tymoteuszka

Różowe © Tymoteuszka

Jedzie pociąg....do Radomia © Tymoteuszka

Skręcamy w nieznane dotąd nam drogi.

Wiejski widok jest piękny © Tymoteuszka

W którym miejscu wyjedziemy?
Mapa na kierownicy jest, ale niewiele z niej odczytuję, ponieważ ma za dużą skalę.
Zdaję się intuicję.
Po raz któryś dzisiejszego popołudnia/wieczora kica przed nami sarenka.
Bawi się z nami w chowanego?

Do strefy © Tymoteuszka

Chatka Kubusia Puchatka ;) © Tymoteuszka

Udało nam się wyjechać w Spale :), koło COS-u, więc może zajrzyjmy do Parku...

Park w Spalskim Centralnym Ośrodku Sportu © Tymoteuszka

Tablica © Tymoteuszka

W parku jest bardzo przytulnie, są i ławeczki, i amfiteatr i alejki z imionami sportowców, o zieleni w parku nie zapomnieli.
Przechadzają się w nim sportowcy, którzy przyjeżdżają do Spały na zgrupowania.

W parku są i alejki © Tymoteuszka

Parkowy amfiteatr, bardzo nowoczesny © Tymoteuszka

Kolorowe drzewa © Tymoteuszka

Zrobiło się już późno, więc pedałuję ile mocy w nogach.
To nic, że jedna pani za kierownicą chciała mnie przejechać - wymusić pierwszeństwo na głupim skrzyżowaniu w Glinniku - gdyby nie moje hamulce i gdyby nie pan obok....Tymoteuszka leżała by w szpitalu, albo na cmentarzu.